AHİSKALILAR SELAM

1 Temmuz 2008 Salı

svt

SEVDİGİM BİRİ VAR DİYEMEDİNMİ

seni benden başka isteyen olmuş bir yol bulup haber veremedin mi gelinlik giyerken gözlerin dolmuş sevdiğim biri var diyemedin mi
kimleri kırmaktan korkupta sustun başka bir dünyanın yolunu tuttun verdiğin sözleri çabuk unuttun sevdiğim biri var diyemedin mi
aşkınla gönlümde bir hayat vardı sadece bağlılık yemini kaldı başkası ne verdi yerimi aldı sevdiğim biri var diyemedin mi

15 Haziran 2008 Pazar

MİZAM BİNALİOĞLU

AHİSKA TÜTRKLERİ HER YERDE DÜNYANIN HER YERİNDE........

KAZAKİSTANDA YAŞAYAN MADADOVLARA SELAMLAR OLSUN MİZAMDAN .....

VİDEO 2008 YILINDA CEKILMISTIR KAZAKİSTANDA

14 Haziran 2008 Cumartesi

Seviyordum Sizi

Я вас любил: любовь еще, быть может...Я вас любил: любовь еще, быть может,В душе моей угасла не совсем;Но пусть она вас больше не тревожит;Я не хочу печалить вас ничем. Я вас любил безмолвно, безнадежно,То робостью, то ревностью томим;Я вас любил так искренно, так нежно,Как дай вам Бог любимой быть другим.Seviyordum sizi:ve bu aşk belkiİçimde sönmedi bütünüyle;Fakat üzmesin sizi artık bu sevgi;İstemem üzülmenizi hiçbir şeyle.Sessizce,umutsuzca seviyordum sizi,Kah ürkeklik,kah kıskançlıkla üzgün;Bu öyle içten,öyle candan bir sevgiydi ki,Dilerim bir başkasınca da böyle sevilin.

9 Haziran 2008 Pazartesi

AHİSKA MİKO

HOŞ GELDİNİZ

AHİSKALİ MİZAM

Bu muydu sevmenin bedeli..

Bu muydu sevmenin bedeli..
Yağmur yağıyor üstüme
Biten kışın veda gözyaşları
İçime işliyor tane tane hüzün
Bu muydu sevmenin bedeli?
Ayaklarım neden isyankar bana?
Adım atamıyorum neden?
Gözlerim neden dolu dolu?
Ağlayamıyorum neden?
Nedensiz mi yaşıyorum aşkı?
Ya da yaşıyor muyum sevdim seveli?
Hayat bu mu yaşamaksa eğer?
Bu muydu sevmenin bedeli?
Ateşin tadını aldım donarken
Buzlar üstündeki kor benim mi?
Ölümün acısını çektim yaşarken
Bu yürüyen ceset benim mi?
Neden bu ızdırap bana?
Çok mu kötülük ettim birine?
Yandığım yetmezmi günahlarıma?
Bu muydu sevmenin bedeli?
Sorular,sorular,sorular
Cevap buldukça ben,onlar yavrular
Heey! gökyüzünde gezen bulutlar!
Bu muydu sevmenin bedeli?
Ölümü göze almak ne kelime
Ben hayatı böldüm lime lime
Muhtac oldum yine senden bir dilime
Bu muydu sevmenin bedeli?
Öt dedi öttüm sus dedi sustum
Sevda kafesinde baykuş oldum
İsteseydi yolunda can veren olurdum
Bu muydu sevmenin bedeli?

SUCUM SENİ SEVMEKMİ ?????

NE İŞLER ACTIN BAŞIMA ACIYORUM GOZ YASIMA ZEHİR ETTİN SEN BASIMA SENN SENN...
SENSİN BENİ PERİŞAN EDEN SENSIN BENI PERISAN EDEN ..
BENI ATESLERE ATTIN DERTLERIME BIR DERT KATTIN BENİ YANINDA BIRAKTIN SEN SEN SENSİN BENİ PERİŞAN EDEN SENSİN BENİ HER DERMAN EDEN SENSİN BENİ PERİŞAN EDEN SENSİN BENİ HER DERMAN EDEN ...............
KADRIMİ SENDEN BİLMEDİN BENİ BİRGÜN GÜLDÜRMEDİN BENI YAMLIZ BIRAKTIN SEN SEN
SENSİN BENİ PERİŞAN EDEN SENSİN BENİ PERİŞAN EDEN BENI ATESLERDEN YAKTIN DERTLERIME BIR DERT KATTIN BENI YANINDA BIRAKTIN SEN SEN SENSIN BENI PERISANEDEN SENSIN BENI HER DERMAN DEN SENSIN BENI PERISAN EDEN SENSIN BENI HER DER DERMAN DEN ........
BENI ATESLERDE YAKTIN DERTLERİME BİR DERT KATTIN BENI YANINDA BIRAKTIN SEN SENNN SEN
SENSIN BENI PERISAN EDEN SENSIN BENI PERISAN EDEN SENSIN BENI PERISAN EDEN OOO SENSIN BENI PERISAN EDEN

AHİSKA MİKO

Ahıska Acısı
Ahıska TürklerineBir çiçek açardı asırlar boyuKafkasya'ya onur, şeref verirdiİnsanı pek aziz, gönlü billurdanOnlar ki Türklerin özbe öz soyuDik oldu başları, zulüm görse deAhıska yıkılmaz, tarih ölse deKaldırır bayrağı elbette bir günO zaman görürsün neymiş zelzeleNe idi minnetin, kahpe StalinO masum canları ne diye ezdinZalime zulmümü baki kalacakKafkasa yazıyı hep kara yazdınTrenler, trenler lanet trenlerDoldurdun onları nereye saldınİnliyor anası, bacısı, kızıEy kalbim ha durdun ha orda kaldınDipçiğin zoruyla, söktün insanıEy cani Stalin insanlık haniSürüdün, sürüdün gözü yaşlıyıBir yurda böyle mi adalet saldınBitermi sanarsın koca Türk eliÇalılar durdurmaz bu coşkun seliAhıska Türklüğün şerefli dalıSen sade o daldan bir elma aldın

MİZAMDAN

William Shakespeare - 130 sonet Ее глаза на звезды не похожи,Нельзя уста кораллами назвать, Не белоснежна плеч открытых кожа, И черной проволокой вьется прядь.С дамасской розой, алой или белой,Нельзя сравнить оттенок этих щек. А тело пахнет так, как пахнет тело, Не как фиалки нежный лепесток. Ты не найдешь в ней совершенных линий, Особенного света на челе.Не знаю я, как шествуют богини,Но милая ступает по земле.И все ж она уступит тем едва ли,Кого в сравненьях пышных оболгали. sone 130sevgilimin gözleri değil güneşin dengi,mercan dha kırmızı onun dudaklarından;kar beyaz da ne diye onun göğsü külrengi,saçlar simse fılkırmış kara simler başından.ben güller görmüşümdür yarı pembe yarı ak,onunh yanaklarında öyle güller ne arar;cana can katar nice korkuları koklamak,sevgilimin soluğu güzel kokmaz o kadar.musiki gibi gelir sözleri kulağıma,yine de musikinin kat kat büyüktür tadı;tanrıça nasıl yürür görmemişimdir ama,sevgilim yürüyüp de gök katına çıkmadı:şu var ki ozanların boş lafına karın tok,yoksa, tanrı bilir ya, sevgilimin eşi yok...

AHİSKA ŞİİR

BU KADAR SEVEBİLİRMSİNİZ ?
Bir otobüs durağında karşılaşmışlardı ilk kez.... Biri tıpta okuyordu, öbürü mimarlıkta. O ilk karşılaşmadan sonra, bir kere, bir kere, bir kere daha karşılaşabilmek için, hep aynı saatte, aynı duraktan, aynı otobüse bindiler. Gençtiler, çok genç... Birbirileriyle konuşacak cesareti bulmaları biraz zaman aldı ama sonunda başardılar. İkisi de her sabah otobüse bindikleri semtte oturmuyorlardı aslında. Delikanlı arkadaşında kaldığı için o duraktan binmişti otobüse, kız ise ablasında.... Sırf birbirilerini görebilmek için, her sabah erkenden evlerinden çıkıp, şehrin öbür ucundaki o durağa, onların durağına geldiklerini, gülerek itiraf ettiler bir süre sonra... Okullarını bitirince hemen evlendiler. Mutluydular hem de çok mutlu... Bazen işsiz, bazen parasız kaldılar ama öylesine sıkı kenetlenmişti ki yürekleri ve elleri hiçbir şeyi umursamadılar. Ayın sonunu zor getirdikleri günlerde de ünlü bir doktor ve ünlü bir mimar olduklarında da hep mutluydular. Zaman aşımına uğrayan, alışkanlıklara yenik düşen, banka hesabında para kalmadığı için ya da tam tersine o hesabı daha da kabarık hale getirmek uğuruna bitip-tükeniveren sevgilerden değildi onlarınki... Günler günleri, yıllar yılları kovaladıkça sevgileri de büyüdü, büyüdü... Tek eksikleri çocuklarının olmamasıydı. Zorlu bir tedavi sürecine rağmen çocuk sahibi olmayınca, “bütün mutlulukların bizim olmasını beklemek, bencillik olur” diyerek devam ettiler hayatlarına. Çocuk yerine, sevgilerini büyüttüler... “Senin için ölürüm” derdi kadın, sımsıkı sarılıp adama ve adama “Hayır, ben senin için ölürüm” diye yanıt verirdi hep... Bazen eve geldiğinde, aynanın üzerinde bir not görürdü kadın, “Bir tanem, kütüphanenin ikinci rafına bak....” Kütüphanenin ikinci rafında başka bir not olurdu, “Mutfaktaki masanın üzerine bak ve seni çok sevdiğimi sakın unutma” Mutfaktaki masadan, salondaki dolaba sevgi dolu notları okuya okuya koşturan kadın, sonunda kimi zaman bir demet çiçek, kimi zaman en sevdiği çikolatalar, kimi zaman da pahalı armağanlarla karşılaşırdı... Aldığı hediyenin ne olduğu önemli değildi zaten.... Hayat ne kadar hızlı akarsa aksın, işleri ne kadar yoğun olursa olsun hep birbirlerine ayıracak zaman buluyorlardı bulmasına ama kırklı yaşların ortalarına geldiklerinde, daha az çalışmaya karar verdiler. Adam, hastaneden ayrıldı ve muayenehanesinde hasta kabul etmeye başladı. Kadın da mimarlık bürosunu kapadı ve sadece özel projelerde görev aldı. Artık daha fazla beraber olabiliyorlardı. Bir gün sahilde dolaşırken, harap durumda bir ev gördü kadın, üzerinde “satılık” levhası asılı olan. “Ne dersin, bu evi alalım mı?” dedi adama. “Bu viraneyi yıktırır, harika bir ev yaparız. Projeyi kafamda çizdim bile. Kocaman terası olan, martıları kahvaltıya davet edeceğimiz bir deniz evi yapalım burayı...” “Sen istersin de ben hiç hayır diyebilir miyim?” diye yanıt verdi adam. “Amerika’daki tıp kongresinden döner dönmez ararım emlakçıyı... Kaç para olursa olsun, burası bizimdir artık....” Sadece bir hafta ayrı kalacaklarını bildikleri halde, ayrılmaları zor oldu adam Amerika’ya giderken. Her gün, her saat konuştular telefonla. Gözyaşları içinde kucaklaştılar havaalanında. Fakat birkaç gün sonra, kocasında bir tuhaflık olduğunu fark etti kadın. Eskisi kadar mutlu görünmüyor, konuşmaktan kaçınıyordu. Onu neşelendirmek için, sahildeki evi hatırlattı ve çizdiği projeyi verdi kadın ama hiç beklemediği bir cevap aldı: “Canım, o ev bizim bütçemizi aşıyor. Sen en iyisi o evi unut...” Mutsuzluk, mutluluğun tadına alışmış insanlara daha da acı, daha da çekilmez gelir. Kadın, hiç sevmedi bu beklenmedik misafiri. Derdini söylemesi için yalvardı adama, “Senin için ölürüm, biliyorsun, ne olur anlat” diye dil döktü boş yere... Yıllardır sevdiği adam, duyarsız ve sevgisiz biriyle yer değiştirmişti sanki. Ona ulaşmaya çalıştıkça, beton duvarlara çarpıyordu kadın, her çarpmada daha fazla kanıyordu yüreği... Bir gün, çocukluğunun, gençliğinin ve bütün hayatının birlikte geçtiği arkadaşına dert yanarken, “Artık dayanamıyorum, sana söylemek zorundayım” diye sözünü kesti arkadaşı. “O, seni aldatıyor. İş yerimin tam karşısındaki restoranda genç bir kadınla yemek yiyiyor her öğlen. Sonra sarmaş dolaş biniyorlar arabaya....” “Sus, sus çabuk, duymak istemiyorum bu yalanları” diye bağırdı kadın. Onca yıllık arkadaşını, kendisini kıskanmakla suçladı.... Ertesi gün, öğle vakti o restoranın hemen karşısında bir köşeye sindi sessizce ve peri masallarının sadece masal olduğunu anladı... Kocasının eskiden aynı hastanede çalıştığı genç çocuk doktorunu tanıdı hemen. Bazen evlerinde ağırladıkları kadına nasıl sarıldığını gördü adamın... Akşam kocası eve gelir gelmez, bazen bağırıp, bazen ağlayarak, bazen ona sımsıkı sarılıp bazen de yumruklayarak haykırdı suratına her şeyi. İnkâr etmedi adam. Zamanla duyguların değişebildiği, insanların orta yaşa geldiklerinde farklılık aradığı gibi bir şeyler geveledi ağzında ve bavulunu alıp gitti evden. Kapıdan çıkarken, “son bir kez kucaklamak isterim seni” diyecek oldu ama kadın, “defol” dedi nefretle... İlk celsede boşandılar... Modern bir aşk hikâyesinin böyle son bulmasına kimse inanamadı. Arkadaşlarının desteğiyle ayakta kalmaya çalıştı kadın. Adamın, sevgilisiyle birlikte Amerika’ya yerleştiğini öğrendi. Bazen yalnız kaldığında, onu hala sevdiğini hissedince, ağlama nöbetleri geçiriyor, aşkın yerini, en az onun kadar yoğun bir duygu olan nefretin alması için dua ediyordu. Aradan bir yıl geçti... Her şeyin ilacı olduğu söylenen zaman bile, kadının derdine çare olamamıştı. Bir sabah, ısrarla çalan zilin sesiyle uyandı. Kapıyı açtığında, karşısında o kadını gördü. “Sen, buraya ne yüzle geliyorsun” diye bağırmak istedi ama sesi çıkmadı. “Lütfen, içeri girmeme izin ver, mutlaka konuşmamız gerekiyor.” dedi genç kadın. Kanepeye ilişti ve zor duyulan bir sesle konuşmaya başladı: “Hiçbir şey göründüğü gibi değil aslında. Çok üzgünüm ama o bir saat önce öldü. Geçen yıl Amerika’daki kongre sırasında öğrendi hastalığını ve yaklaşık bir senelik ömrü kaldığını. Buna dayanamayacağını, hep söylediğin gibi onunla birlikte ölmek isteyeceğini biliyordu. Seni kendinden uzaklaştırmak için, benden sevgilisi rolünü oynamamı istedi. Ailesine de haber vermedi. Birlikte Amerika’ya yerleştiğimiz yalanını yaydı.. Oysa ilk karşılaştığınız otobüs durağının karşısında bir ev tutmuştu. Tedavi görüyor ve kurtulacağına inanıyordu ama olmadı. Gece fenalaşmış, bakıcısı beni aradı, son anda yetiştim. Sana bu kutuyu vermemi istedi...” Gözlerinden akan yaşları durduramayacağını biliyordu kadın. Hemen oracıkta ölmek istiyordu. Eline tutuşturulan kutuyu açmayı neden sonra akıl edebildi. İtinayla katlanmış bir sürü kâğıt duruyordu kutuda. İlk kâğıtta, “Lütfen bütün notları sırayla oku bir tanem” diyordu... Sırayla okudu; “Seni çok sevdim”, “Seni sevmekten hiç vazgeçmedim”, “Senin için ölürüm derdin hep, doğru söylediğini bilirdim.” “Fakat benim için ölmeni istemedim” “Şimdi bana söz vermeni istiyorum.” “Benim için yaşayacaksın, anlaştık mı?” son kâğıdı eline alırken, kutuda bir anahtar olduğunu gördü kadın... Ve son kâğıtta şunlar yazılıydı: “Sahildeki evimizi senin çizdiğin projeye göre yaptırdım. Kocaman terasta martılarla kahvaltı ederken, ben hep seni izliyor olacağım.

BU DA BENDE SİZE BİR ŞİİR

Baktımda...sen gideli yıllar olmuş,umutlarım dağların ardında,hayallerim param parça...ve ben kırık dökük..ne ellerin değer elime,ne yüzün yüzüme dönük...kim bilir?..nerelerdesin...kim bilir?.. ne haldesin...______________________________yüreğimin kıyısında vurdum minicik darbeyi..susmalıydım tutmadım kendimi..bir canım var feda etsem sevdamı bilemezsin..bir acım var anlatsam önünü göremezsin.herkez unuttu gitti..bende unuttum herşeyi..BARİ SEN UNUTMA BENİ.....----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Severek ayrılanlar bilirler ayrılığı..sen benim eşruhumsun unutmuş olsan hissederdim.unutmuş olsan yanımda durmazdı her sabah hayalin.seni görmek için geri geldim,sen gideli çok olmuş..nereye gidersen git,çantanda bir resmim,aklında gülüşüm olsun.ben seni gerçekten sevdim....BİTMEZ DEMİŞTİM .....BİTMEDİ....

1 Temmuz 2008 Salı

svt

15 Haziran 2008 Pazar

MİZAM BİNALİOĞLU

14 Haziran 2008 Cumartesi

Seviyordum Sizi

9 Haziran 2008 Pazartesi

AHİSKA MİKO

AHİSKALILAR SELAM

MİZAM_TAHO

2008 TAHO İ YA

HAZIRLIYIP SUNAN MİZAM

Hakkımda

FAMİLLİY

MİKO

U DADKİ PRASALNİ DEN

ANTLYA DENİZİ

BECH PARK BELEK

ARLOVKA2

ARLOVKA1

ARLOVKA

TAİR&RUSTAM

GALİN BACI

CİMKENT

CİMKENT

CİMKENT

CORNELİA FOTOSHOP

RUSTAM

CORNELA DELUX OTEL İŞ ARKADASLARIM

MİZAMDARİ

AMCA OGLU

MİZAMDARİ

Bu muydu sevmenin bedeli..

SVT

SUCUM SENİ SEVMEKMİ ?????

TAHO

SVT

SVETA

MİZAM_TAHO

MİKO

BRATİŞKA MAHSUT

SVT-MİKO

FOTOMEN

AHİSKA

AHİSKADAN

AHIKSALILAR VATAN İCİN

AHİSKA

AHİSKA TÜRKLERİ

SEVDİGİM BİRİVAR DİYEMEDİNMİ

SENİ BANA VERMEDİLER

AHİSKA MİKO

TAİR SNAHA KIZHANIM İ MİZAM

MİZAMDAN

MERKI

ALMATA U KAMAL AMİYA

U DADKİ ARLOVKA

BRATVA.MİZAM İLİMDAR ELDAR

AHİSKA

AHİSKA ŞİİR

AHİSKA ŞİİR

YAŞADIGIMIZ YER

BAYRAK

BU DA BENDE SİZE BİR ŞİİR

Blog Listem

mizam